การอุทธรณ์คำสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยตัวชั่วคราว ตามมาตรา 119 ทวิ  แบ่งได้เป็น 2 กรณีคือ

บทความวันที่ 14 ส.ค. 2562, 11:07

มีผู้อ่านทั้งหมด 3300 ครั้ง

การอุทธรณ์คำสั่งไม่ให้ประกันตัวผู้ต้องหรือจำเลย

           การอุทธรณ์คำสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยตัวชั่วคราว ตามมาตรา 119 ทวิ  แบ่งได้เป็น 2 กรณีคือ
          1) คำสั่งไม่อนุญาตของศาลชั้นต้น ให้อุทธรณ์ไปยังศาลอุทธรณ์
           2) คำสั่งไม่อนุญาตของศาลอุทธรณ์  ให้อุทธรณ์ไปยังศาลฎีกา
              คำสั่งของศาลอุทธรณ์ที่ไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวตามศาลชั้นต้นให้เป็นที่สุดไม่สามารถฎีกาคำสั่งดังกล่าวได้ แต่ผู้ต้องหาหรือจำเลยยังสามารถยื่นคำร้องขอปล่อยชั่วคราวใหม่อีกครั้งได้
           การยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งตามมาตรา 119 ทวิ นี้ ไม่อยู่ภายใต้บังคับ ป.วิ.อ.มาตรา 198 และ 216 จึงไม่ต้องอุทธรณ์ภายในกำหนด 1 เดือน 
1. คำสั่งคำร้องศาลฎีกาที่ 617/2528
            จำเลยยื่นคำร้องขอปล่อยชั่วคราวชั้นอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งไม่อนุญาต  จำเลยเป็นผู้ร้องขอตาม ป.วิ.อ.มาตรา 119 ทวิ  ทนายจำเลยจึงมีอำนาจยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของศาลอุทธรณ์ได้ การยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งตามกฎหมายดังกล่าว ไม่ตกอยู่ภายใต้บังคับแห่ง ป.วิ.อ.มาตรา 198 และมาตรา 216 (ที่จะต้องยื่นภายใน 1 เดือน) ทนายจำเลยจึงมีสิทธิยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของศาลอุทธรณ์ต่อศาลฎีกาได้
2. คำสั่งคำร้องศาลฎีกาที่ 285/2530
              จำเลยยื่นคำร้องขอให้ปล่อยจำเลยชั่วคราวระหว่างอุทธรณ์  ศาลชั้นต้นมีคำสั่งในวันเดียวกันว่า รอไว้สั่งเมื่อยื่นอุทธรณ์ แล้วยกคำร้อง ต่อมาศาลชั้นต้นมีคำสั่งในคำร้องขอให้ปล่อยชั่วคราวฉบับดังกล่าววว่าส่งศาลอุทธรณ์เพื่อพิจารณาเช่นนี้ถือได้ว่า ศาลชั้นต้นไม่เคยมีคำสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวระหว่างอุทธรณ์  เมื่อศาลอุทธรณ์มีคำสั่งตามคำร้องดังกล่าวไม่อนุญาตให้ปล่อยจำเลยชั่วคราวระหว่างอุทธรณ์  จึงมิใช่คำสั่งยืนตามคำสั่งศาลชั้นต้น จำเลยจึงมีสิทธิอุทธรณ์คำสั่งของศาลอุทธรณ์นั้นต่อศาลฎีกาได้ ตามมาตรา 119 ทวิ แห่ง ป.วิ.อ.