ชีวิตครอบครัว..สามีภรรยาก็ต้องช่วยเหลือซื่งกันและกัน เงินของผัวก็เป็นของเมีย

บทความวันที่ 30 ต.ค. 2561, 14:16

มีผู้อ่านทั้งหมด 514 ครั้ง

จินตนาการ...  

            ชีวิตครอบครัว..สามีภรรยาก็ต้องช่วยเหลือซื่งกันและกัน เงินของผัวก็เป็นของเมีย  รายได้ของผัวเมียทั้งหมดก็นำมารวมกัน  เงินทองที่หามาได้หลังสมรสก็ต้องเป็นสินสมรส  ช่วยเหลือกันเมื่อยามเจ็บป่วย ค่าเทอมค่าอาหาร ค่าอุปการะเลี้ยงดูก็ต้องช่วยเหลือกันจ่าย  เธอบ่นพร่ำพรรณนา เล่าให้ดิฉันฟังว่า ชีวิตคู่เธออยู่กันมา 25 ปี  ช่วงแรกชีวิตมีความสุขดี สามีทำงานรัฐวิสาหกิจ อยู่ที่เดียวกับเธอแต่คนละแผนก ลูกสาวลูกชายโตเรียนระดับมหาวิทยาลัย สิ่งที่เธอทุกข์ใจคือ สามีไม่ค่อยจะคุยด้วย เลิกงานประมาณ 5 โมงเย็น จะกลับถึงบ้านประมาณ 5 ทุ่ม  ไม่สนใจเอาใจใส่ครอบครัว กลับถึงบ้านก็นอนเลย ข้าวปลาไม่กิน “สงสัยมันไปกินบ้านเมียน้อยมาจนอิ่ม”  “ไม่สนใจเอาใจใส่ลูกเต้า ลูกขอเงินไปเรียนก็ให้ครั้งละ 100 บาทลูกเรียนมหาลัยแล้วนะคะคุณกุ้ง ค่าเทอมไม่เคยจ่าย  ลูกขอเงินไปซื้ออุปกรณ์การเรียนก็บอกให้ไปขอแม่ ชั้นจ่ายอยู่คนเดียว”  “คะ” “เสาร์ อาทิตย์ไม่กลับบ้าน โทรศัพท์ไปก็ไม่รับ ส่ง Line  ไปก็ไม่อ่าน”  ดิฉันฟังเธอตอบสั้นๆ คำเดียว “คะๆๆ”  นอกนั้นเธอพูดคนเดียว ก็คงอึดอัดอั้นมานาน  ปล่อยให้ระบายเต็มที่เลย  “เงินเดือนไม่ให้ ..โบนัสออกสักบาทไม่เคยเห็น แถมยังกู้สวัสดิการอีก”  ยังค่ะ พร่ำไม่จบ    “นี่คือครอบครัว....หรือค่ะคุณกุ้ง  อ้าว!  จะตอบอย่างไรดีละค่ะ บัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ขุ่น  ได้แต่บอกใจเย็นๆค่ะพี่.. เรายังไม่รู้ความจริงเลยที่สามีพี่หายไปนั้นเขาไปไหน ทำอะไร  “พี่น่ะอยากลาออกจากตำแหน่งภรรยาจริงๆเล้ย ตำแหน่งแม่ด้วยต้องหาเงินเลี้ยงลูก”  นี่แหล่ะที่พี่มาหาและพึ่งพานักสืบกุ้ง
              งานนี้ดิฉันมอบหมายให้นักสืบอาวุโสที่ฝีมือดี  J0 ไม่ได้อยู่พื้นที่กรุงเทพ ต้องเริ่มงานที่ต่างจังหวัดไม่ไกลจากกรุงเทพมากนัก เธอให้ข้อมูลว่าสามีมีรถหลายคัน ใช้รถไม่เคยซ้ำ  “เขาซื้อหรือค่ะ” “ใช่คะ” แบบนี้ก็เศรษฐีซินะ วันแรกของการทำงาน ทีมงานมือหนึ่งของดิฉันเฝ้าที่หน้าทางออกของสำนักงาน มื้อเที่ยงเห็นชายลักษณะคล้ายเป้าหมาย ดูจากภาพถ่ายยังไงก็เหมือน ถ่ายรูปส่งให้เธอดู “ใช่นั่นแหล่ะสามีพี่” ยังไงกัน ข้อมูลที่ได้มาเหมือนเป็นเศรษฐี เพราะมีรถหลายคัน เป็นระดับหัวหน้างาน “เขาทำตัวแบบธรรมดากลัวเมียขอตังค์มั้งหรืออาจเป็นคนเรียบง่าย  คนที่เธอบอกว่าใช่ นั่งกินข้าวแกงร้านเพลิงหมาแหงนหน้าทำงานนี่เอง  ได้ข่าวว่าเป็นร้านประจำซะด้วย  มันชักจะยังไงแล้วซิ กินมื้อเที่ยงเสร็จเดินเข้าที่ทำงาน เลิกงาน 5 โมงขับรถกระบะเก่า ๆ  ไปที่ตลาดขายสินค้ามือสอง   “เมียน้อยมันอยู่ที่นั่นแหล่ะ เป็นแม่ค้า เขาคงไปรับกันแล้วไปบ้านพัก เขาจะอยู่กับหญิงคนนี้จนถึงวันอาทิตย์ เช้าไปทำงานเลย” เธอบอก   ระหว่างเขาเดินเลือกซื้ออะไหล่มือสองยังไม่เห็นหญิงเฉี่ยวใกล้สักคนเลย แล้วคนไหนล่ะที่เป็นเมียน้อย    หรือหล่อนหลบอยู่ นักสืบก็เริ่มจินตนาการบ้างล่ะ ตามที่เธอเล่า  เขาใช้เวลาเดินอยู่ประมาณ 3 ชั่วโมง ก็ขึ้นรถกระบะคู่ใจกลับเข้าบ้าน ก็ไหนเมียบอกว่าทุกวันศุกร์ผัวไม่กลับบ้าน วันนี้ก็วันศุกร์นี่หว่า มีอะไรผิดปกติอ่ะป่าว!  บ้านเธออยู่ค่อนข้างลึกและเปลี่ยว ดึกแล้วเขาคงไม่ออก เธอบอกทีมงานวันพรุ่งนี้ต่อประมาณ 9.00 น. เพราะเป็นวันหยุด ยังไม่ไว้ใจผัวค่ะ กลัวแอบออกไปหาเมียน้อยวันหยุด ก็ให้นักสืบเป็นยามเฝ้าพฤติกรรมไว้ 
              เช้าวันเสาร์นักสืบมือหนึ่งเฝ้าปากทางออกของหมู่บ้าน สัก 10 โมงเช้า เห็นรถกระบะโผล่หน้าออกจากหมู่บ้านเห็นก็รู้เลยว่าเป็นรถของเป้าหมายแน่นอน  เพราะเขารถใช้เก่ามาก เขาขับรถออกจากบ้านมุ่งหน้าตรงไปยังที่ทำงาน อ้าว!     ไหนบอกวันเสาร์ไม่ทำงานไง   เขาจอดรถหน้าที่ทำงานเดินเข้าไปร้านแกงร้านเดิม.. สั่งข้าวราดแกง 2 อย่างน้ำเปล่าหนึ่งขวด นั่งกินแบบเอร็ดอร่อย  ที่บ้านเมียไม่หาให้กินมั้ง!    กินเสร็จขับรถกระบะคู่ชีพมุ่งหน้าไปในสวนแห่งหนึ่ง สองข้างทางเป็นทุ่งนา  เข้าไปจอดรถที่บ้านหลังหนึ่งอยู่ระหว่างการก่อสร้างอีกหลังใกล้กันสร้างคล้ายโกดังเก็บของ  สอบถามเธอไปที่นี่บ้านของใคร” เธอให้บอกพื้นที่ “ อ๋อ คงเป็นบ้านของเขาสร้างไว้อยู่ตอนเกษียณ เขาเหลืออีก 2 ปีก็เกษียณแล้ว เขาเคยบอกไว้ว่ากำลังสร้างบ้านแต่พี่สนใจเพราะโมโหที่เขากลับบ้านดึก” “พี่เคยมาบ้านหลังนี้มั้ยค่ะ” “ไม่เคยค่ะ” “เขาบอกว่ากู้เงินสวัสดิการ” เมื่อเราส่งรูปไปให้ดูเธอถึงกับตกใจพูดไม่ออก บ้านที่ผัวกำลังสร้างเนี่ยมันใหญ่โตมาก มีโกดังเก็บของด้วย เขาเป็นชอบสะสมของเก่า  “ดูให้ดีนะคะ เขาอาจซุกอีนังเมียน้อยไว้ในบ้านหรือป่าว”  ยังไม่ไว้ใจผัวอีก มือหนึ่งของเราใช้กล้องส่องทางไกลส่องจากอีกฝังคลอง ทั้งวันเห็นมีเขาคนเดียวยกโน้น นี่นั่น ปีนบ้านตอกตะปูต่อเติมบ้าน ยกนี่ย้ายนั่นทั้งวัน  ตะวันตกดินมืดจนมองอะไรไม่เห็น มีแสงไฟรถจากระบะขับออกจากทุ่งนา มุ่งหน้ากลับบ้านเข้าบ้าน เธอยังไม่ไว้ใจมีความหวัง “พรุ่งนี้มันต้องไปเจอกันแน่นอน” เธอยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ทั้งๆที่สองวันที่ผ่านมาเธอบอกว่าผัวไปอยู่กับเมียน้อย  แต่เรายังไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงคนไหน   เช้าของวันอาทิตย์เขาออกจากบ้านแต่เช้า มุ่งหน้าไปนั่งกินข้าวแกงร้านเจ้าเดิม จะบอกว่าแม่ค้าข้าวแกงเป็นกิ๊กป้าแกน้ำหนักเกือบร้อยกิโล คงไม่ใช่แน่ อยู่บ้านเมียคงไม่ทำอาหารให้กินเพราะคิดว่าเขามีเมียน้อยไง  กินข้าวเสร็จเขาก็ขับรถมุ่งหน้าไปบ้านกลางทุ่งเช่นเดิม  ระหว่างนั่งรอมือหนึ่งกำลังส่องกล้องดูพฤติกรรมอยู่นั้น ได้มีรถเก่งหนึ่งขับเข้ามาจอด มีคนผมยาวสยาย รูปร่างผอมบางก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปยืนคุยกับเขา แบบสนิทสนม ชัวร์! เลย คนนี้แน่เมียน้อย นักสืบรีบโทรศัทพ์รายงานทันที “พี่ว่าแล้ว... เห็นมั้ย มันมีเมียน้อยจริงๆ มันหยามกันเกินไป เอาเข้ามาในบ้านได้อย่างไร..   คุณนักสืบเข้าไปถ่ายรูปเลย ฉันรอมานานแล้ว สุดแสนทรมาน ทำร้ายจิตใจกันเกินไป” มือหนึ่งรีบแชะ แชะ แชะ ภาพส่งเข้า line  กลุ่มให้เธอดู  คดีพลิกค่ะ “นั่นมันน้องชายเขา เป็นผู้ชายแต่ชอบไว้ผมยาวค่ะ รถเก๋งสีชมพูคันนั้นเป็นรถมือสองที่สามีซื้อ คงให้น้องชายไปใช้ น้องชายเป็นนักร้อง”  สรุปว่า ไม่ใช่เมียน้อยคะ เป็นน้องชายผมยาวอารมณ์ศิลปิน ในสิ่งที่เธอคิดมันอาจไม่ใช่ ชีวิตครอบครัว สามีภรรยาคุยกันบ้างก็ดีนะ  ไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่ จินตนาการก็เยอะแบบนี้ละค่ะ เขาอาจจะทำเพื่ออนาคตของครอบครัวแต่ใจเราไม่เปิด คิดไม่ดี..เลยทำให้ไม่คุยกัน ชีวิตถ้าจะอยู่กันให้รอดต้องหันหน้าเข้าหากันนะคะ ปรึกษาหารือกัน ชีวิตก็จะมีความสุขและอยู่กันยาวนาน มีปรีกษาปัญหานักสืบกุ้งค่ะ