เมื่อไม่นานลูกค้าติดต่อมาหานักสืบกุ้ง  “ พี่หนูจะให้ตามผัว”

บทความวันที่ 28 มี.ค. 2567, 15:31

มีผู้อ่านทั้งหมด 141 ครั้ง

ป้าเพชร
    เมื่อไม่นานลูกค้าติดต่อมาหานักสืบกุ้ง  “ พี่หนูจะให้ตามผัว” “ได้ค่ะ” กรุงเทพหรือต่างจังหวัดคะ” “ต่างจังหวัดค่ะ เค้าไปสัมมนาต่างจังหวัดบ่อยมาก พฤติกรรมมันแปลกหลายอย่าง”  ช่วงนี้นักสืบก็ว่างงานพอดี  “ได้เลย..รีบเข้ามาพบนะคะ”     อีกสามวันถัดมาเธอนัดมาพบดิฉันที่สำนักงาน ที่แทนตัวเองว่าหนูนี่อายุ60แล้วนะจ๊ะ  ในช่วงนั้นงานเข้าเยอะพอดี นักสืบหนุ่มสาว ออกปฏิบัติภารกิจกันหมด  ก็เหลือบไปเห็นนักสืบปลดระวางของเรานางหนึ่งนั่งอยู่  ต้องพึ่งเธอแล้วหล่ะงานนี้ ไม่เหลือใครแล้วนี่ จะให้นั่งตากแอร์เฉยๆไม่ได้  “ป้าเพชร” งานนี้ช่วยรับไปหน่อยนะ  ป้าเพชรลอดแว่นมองหน้าดิฉัน “ไม่ได้ไปคนเดียวหรอกน่า” “ได้ๆค่ะ” ป้าเพชรตอบแบบอาจไม่เต็มนัก แต่ขัดเจ้านายไม่ได้  ดิฉันมอบหมายภาจกิจนี้ให้ป้าเพชร  “เดี๋ยวป้าเพชรจัดทีมงานช่วยได้เลยนะ” พอป้าเพชรรู้ว่างานที่จะมอบหมายนี้ อยู่แถวจังหวัดชายทะเลภาคตะวันออก  จังหวัดจันทบุรี  มีทุเรียนเป็นผลไม้ตามฤดูกาล  เธอไม่ปฏิเสธ รับปากทันที เพราะจะได้เที่ยวชมวิวสวยๆ และกินทุเรียนอร่อยๆ  ป้าเพชรรับข้อมูลจากดิฉันเรียกแล้วประชุมทีมงานทันที ดิฉันเดินผ่านไปพอดีได้ยิน วิวสวยมาก... ทุเรียนๆๆ เงาะ มังคุดกำลังออก ...อะแอ้ม ๆๆ..!  อ้าว !สงสัยข้อมูลมั้ยอะไรมั้ยจ๊ะ   ได้ยินอะไร  ทุเรียน ท่องไว้ ทุเรียน ทุเรียน       ภารกิจที่สำคัญคือมอบหมายคือการแอบดูและสะกดรอยตามผัวผู้ว่าจ้าง สงสัยสามีจะติดหญิงคนหนึ่งเพราะไปสัมมนาจัวหวัดจันทบุรีบ่อยมาก  สามีวัย 60 ปี แต่นักสืบของชั้น 80 ค่ะ น้ำหนักนักสืบคะ 80  ไม่ใช่อายุ     เราจะเริ่มภารกิจในรุ่งเช้า  ดูกันแบบชิลล์ ๆ นักสืบก็แก่ รถก็เก่า เธอใช้รถโตโยต้า โคโรล่า รุ่นโบราณติดแก๊สด้วยผ่านการใช้งานมาประมาณ 20 ปีแล้ว เป้าหมายใช้รถยนต์ฮอนด้า แอคคอร์ด คิดเอาเองละกันว่าจะตามทันไหม   นักสืบมืออาชีพอย่างเราไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้  คนแก่ รถเก่า ไม่ใช่ปัญหา เราทำงานกันเป็นทีม ระหว่างเดินทางแวะปั้มน้ำมัน  เป้าหมายจอดรถป้าเพชรก็ให้ทีมงานแอบติดGPS   เราว่านักสืบเจ๋งแล้วนะ เป้าหมายนี่เก๋ากว่าอีก  ไม่ธรรมดา  วันแรกก็แวะรับหญิงสาวคนหนึ่ง “เจ้..กุ้ง เขาแวะรับลูกสาวรึป่าว สาวอายุประมาณ 30 เศษๆอ้วนท้วนสมบูรณ์น้ำหนักพอๆกับป้านี่แหล่ะ” ฮ่า! 80 กิโลเลยนะ เดี๋ยวแป๊ปนะป้าถามลูกค้าก่อน เมื่อได้ข้อมูลแล้วว่าเธอไม่มีลูกสาว ระหว่างที่คุยกันอยู่  เป้าหมายก็พาหญิงสาวนางปลาพะยูนเข้าที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง  ซึ่งห่างจากสถานที่ที่สามีบอกจะไปสัมมนาประมาณ 2 กิโลเมตร  เอาน้องปลาพะยูไปไว้ที่รีสอร์ทแล้ว ก็ทำตัวปกติ ไปสัมมนา สังสรรค์กับเพื่อนจนดึก เลิกเข้าห้องนอนอาบน้ำตามปดติ  รอให้เพื่อนหลับกันหมดแล้วค่อยๆย่องออกจากห้อง   ขับรถไปหาน้องปลาพะยูนอีกรีสอร์ทหนึ่ง   ใครจะทำอะไรที่ไหน ป้าเพชรนั่งถ่างตาเฝ้าดูอยู่ไม่รอดพ้นสายตา ในระหว่างที่เป้าหมายขับรถออกจากโรงแรมที่พักจะไปหาน้องปลาพะยูน  ระหว่างทางเป็นป่าต้นไม้เยอะ ด้วยความรีบและไม่ชินทางมืดด้วย เส้นทางในรีสอร์ทซับซ้อนเป็นตาข่าย เปิดบริการท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ พื้นที่ประมาณ 300 ไร่  กลางคืนไม่มีไฟส่องสว่าง  เขาขับรถวนอยู่ในรีสอร์ทเป็นเวลานาน    งานเข้าแล้วซิ วันแรกเอง รู้ตัวแล้วรึ...ทำไงเนี่ย  เริ่มปอดแหก สงสัยเขาเช็คตัวเองแน่ ป้าเพชรบอก “ไม่เอาแล้ว ออกไปรอข้างนอกดีกว่า” ว่าแล้วก็ขับรถออกไปถนนสายหลัก ผ่านไป 30 นาที ก็ยังไม่เห็นรถของเขาเลย เอ๊ะ เอาไงดี กลับเข้าที่พักตั้งหลักก่อนดีกว่า   หรือจะรอสักแป้บ...ไม่ทันไร  มาแล้ว ออกมาแล้ว เห็นรถเขาออกมาแล้ว  555 รู้แล้วทำไมถึงวนอยู่ในรีสอร์ท หลงทางละซิ อิอิ  เข้าห้องพักกับน้องปลาพะยูนตามที่คิด นี่มันดึกแล้วเค้าคงไม่ออกกลับไปแล้ว คงนอนหลับสบายกับน้องปลาพะยูน นอนดีกว่า  พรุ่งนี้ได้ค่อยว่ากัน   แต่ป้าเพชรกับทีมงานหลับไม่ลงเพราะเลยเวลานอน มันดึกมาก  จึงแอบนั่งซุ่มเฝ้า..จนจะเช้าแล้ว  อ้าว!ผ่านอีกครึ่งวันยังไม่เห็นเงาของชายหญิงคู่นี้เลย คนอะไรข้าวปลาไม่กิน นักสืบนั่งเป็นนกเกาะสายไฟอยู่ ได้เวลาเช็คเอาท์  เขาจะพักต่อหรือ?  แต่เราต้องไปซิเช็คเอ้าท์ เพราะหมดเวลา จะเช็คอินต่อก็กลัวเสียตังค์ฟรี  ไปรอทางออกดีกว่า เพราะรีสอร์ทนี้ไม่มีแขกอื่นเลยนอกจากเราและเขา 2 ห้อง  แหม่!  หาที่พักได้ลึกลับมากหลบสายตาเมียหลวงได้อย่างดีเลย  ช่วงบ่ายวนกลับเข้าไปใหม่ โอ้ๆๆ พบกับภาพเบื้องหน้าตื่นเต้น โอ้โฮปลาพะยูน 2 ตัว กำลังแหวกว่ายในสายธาร เป้าหมายค่ะ เขาตัวใหญ่กันทั้งคู่ ไม่รอช้าหยิบกล้องถ่ายรูปทันที แชะๆๆๆ   ตกเย็นทั้งสองเริงร่าจูงมือชมพระอาทิตย์ตกดิน เดินเข้าห้อง มีหยอกย้อกันตามประสาคนรักกัน  สรุปเราก็ต้องเช็คอินเข้าไปพักด้วยอีกหนึ่งคืน    รุ่งเช้าวันต่อมาทั้งสองจะปรากฏตัวก็เที่ยง ข้าวปลาไม่กินกันเหมือนเดิม  จนกระทั่งบ่ายเขาทั้งสองก็ลากกระเป๋าออกจากที่พัก   จะรออะไรอยู่ขับโคโรล่ารุ่นเก๋าตามซิค่ะ  ระหว่างทางมีแวะชมธรรมชาติด้วย ตามประสาข้าวใหม่ปลามัน สงสารเมียหลวงจัง  (ได้แต่คิดในใจ) สิ่งที่ป้าเพชรลืมไม่ได้ ทุเรียน ทุเรียน  ระหว่างมองไม่เห็นทุเรียนสักลูก  เป้าหมายเลี้ยวรถเข้าโรงแรมอีก   นักสืบก็เข้าด้วย ได้ยินพนักงานแจ้งว่าโรงแรมเต็มค่ะ อ้าว..เป้าหมายได้ห้อง แสดงว่าเขาจองกันมาแล้ว ออกจากโน้นมาเข้ามาที่นี่ เราก็คิดว่าเขาจะกลับกรุงเทพ   “ลูกค้าที่ไม่ได้จองไว้ ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าพื้นที่นะครับ” พนักงานต้อนรับแจ้งมา ปัญหามีไว้ให้แก้เสมอ “พี่จะมาอาหารที่นี่คะ! จอดรถตรงไหนได้บ้างคะ”  “งั้นเชิญด้านในเลยครับ”  55 ไงละ เรื่องจิ๊บๆ  จอดรถเสร็จก็เดินหาละซิ โอ้โฮ ไม่ไหวละซิ โรงแรมที่นี่มี 400 ห้อง มี 4 อาคาร ไม่เป็นไร เดินชิลล์ ๆ ไปเถอะ  เดินไปที่สระว่ายน้ำ จุดนี้คนภายนอกน่าจะอยู่ได้นานหน่อย เจอซุ้มกาแฟ หูตาก็ค่อยไม่ดี เหลือบตาขึ้นไปชมวิว อ้าว ..จอแล้วเป้าหมายทั้งสองกำลังเปิดม่านระเบียงชมวิวทะเล เฮ้ย..โชคเข้าข้างเราแล้ว ช้าไม่ได้...ถ่ายรูปซิคะ ด้วยความดีใจยกกล้องถ่ายรูป ตามองฟ้า ขาตกบันไดซิคะป้าเพชร  ความโก๊ะของป้าเพชรตกบันไดห้องอาหารกลิ้งคุกๆๆๆ ลงมานอนแอ้งแม้งที่พื้น  ช่วยเลย เป้าหมายก็มองอยู่ซิ หัวเข่าแตก ที่สำคัญลูกไม่ขึ้น นักท่องเที่ยวคนอื่นก็มองด้วยความสมเพชเวทนา ยันกายลุกมาได้ เดินเป๋ออกไป   ช่างมันได้รูปแล้วพอ. เดินเชิดแบบเป๋ ๆ ออกไป  ขำไม่ออกเลยละคร่า.    งานนี้. ไม่ได้กินทุเรียน  แต่ขาเป๋กลับ  นึกไม่ออกบอกนักสืบกุ้งได้ค่ะ