ปัจจุบันคู่สมรสที่มีปัญหาครอบครัวต่างคนต่างอยู่ เช่น สามีแยกทางกับภรรยาย้ายไปอยู่นอกบ้านปล่อยให้ภรรยาอยู่บ้านคนเดียว

บทความวันที่ 15 มิ.ย. 2553, 00:00

มีผู้อ่านทั้งหมด 10182 ครั้ง

คำพิพากษาคดีทิ้งร้างเกินกว่าหนึ่งปี/สมัครใจแยกกันอยู่

            ปัจจุบันคู่สมรสที่มีปัญหาครอบครัวต่างคนต่างอยู่  เช่น สามีแยกทางกับภรรยาย้ายไปอยู่นอกบ้านปล่อยให้ภรรยาอยู่บ้านคนเดียว เนื่องจากสามีไปมีชู้หรือมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ภรรยายังคงอยู่บ้านเหมือนเดิม กรณีดังกล่าวสามีจะนำมาเป็นเหตุหย่าโดยอ้างว่าสมัครใจแยกกันอยู่ไม่ได้ เพราะสามีออกไปจากบ้านเป็นการสมัครใจแยกกันอยู่กับภรรยาเพียงฝ่ายเดียว ภรรยาหาได้สมัครใจแยกกันอยู่กับสามีแต่อย่างใดไม่ และกฎหมายถือว่าภรรยาไม่ได้ทิ้งร้างสามีเกินกว่าหนึ่งปี เพราะยังคงพักอาศัยที่บ้านเหมือนเดิม สามีต่างหากที่ทิ้งภรรยาไม่ยอมกลับบ้าน ดังนั้นจะนำเหตุดังกล่าวมาฟ้องหย่าไม่ได้ มีคำพิพากษาฎีกาล่าสุดข้างล่างนี้ ภรรยาหลวงลองนำไปพิจารณาใช้เป็นเงื่อนไขเป็นการต่อสู้กับสามีของท่านต่อไป

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2345/2552
           ตามคำฟ้องของโจทก์ระบุเหตุหย่าเพียงการละทิ้งร้างกันเกินกว่าหนึ่งปีตาม ป.พ.พ.มาตรา 1516(4) ไม่ได้ระบุถึงการสมัครใจแยกกันอยู่เพราะไม่อาจอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาได้โดยปกติสุขตลอดมาเกินสามปีตามมาตรา 1516 (4/2) และแม้ว่าคำฟ้องโจทก์แนบบันทึกตกลงแยกทางกันด้วยว่า “ศ. (จำเลย) มีความประสงค์ขอแยกทางกันอยู่กับ ว.(โจทก์) และ ว.ก็ยินยอม” ไว้ท้ายคำฟ้องก็ตาม แต่เหตุหย่าตาม 1516 (4/2) นั้น ไม่ได้มีเพียงระยะเวลาที่แยกกันอยู่เกินสามปีเท่านั้น ยังต้องมีองค์ประกอบอื่นอีกคือ ต้องเป็นเพราะเหตุที่ไม่อาจอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาได้โดยปกติสุขตลอดมาด้วย ซึ่งโจทก์ไม่ได้บรรยายถึงองค์ประกอบดังกล่าวไว้ ฟ้องของโจทก์ในประเด็นนี้จึงไม่ชอบ ไม่ถือว่าคำฟ้องโจทก์มีเหตุหย่าตามบทบัญญัติในมาตรา 1516(4/2) กรณีสมัครใจแยกกันอยู่เพราะเหตุที่ไม่อาจอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาได้โดยปกติสุขตลอดมาเกินสามีปีด้วย
            ตามบันทึกตกลงแยกทางกันนั้นได้บันทึกถึงเหตุที่โจทก์และจำเลยต้องบันทึกดังกล่าว และภายหลังทำบันทึกตกลง จำเลยไม่เคยพูดเรื่องขอจดทะเบียนหย่ากับโจทก์ แต่จำเลยเคยพูดกับโจทก์ให้กลับมาอยู่กับจำเลยและบุตรอีก การบันทึกข้อความเรื่อยแยกกันอยู่ดังกล่าวจึงเป็นความประสงค์อันเป็นเจตนาของโจทก์แต่ฝ่ายเดียว การที่จำเลยยอมลงลายมือชื่อในบันทึกตกลงเชื่อว่าเพราะเกรงว่าจะไม่ได้รับค่าอุปการะเลี้ยงดูจากโจทก์ ซึ่งโจทก์ก็ยอมรับความจริงในข้อนี้ ก็ยิ่งย้ำให้เห็นชัดแจ้งว่ามีสาระเพื่อได้รับค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรผู้เยาว์ทั้งสอง กรณีจึงไม่ใช่กล่าวอ้างขึ้นมาลอย ๆ การพิจารณาข้อความในบันทึกตกลงในเรื่องแยกกันอยู่ จึงพิจารณาเฉพาะข้อความในเอกสารโดยไม่พิจารณาถึงเจตนาของจำเลยย่อมไม่ชอบ ทั้งโจทก์ก็รับว่าโจทก์เป็นผู้ออกจากบ้านพักของจำเลยไปเอง กรณีจึงถือว่าโจทก์สมัครใจแยกกันอยู่กับจำเลยฝ่ายเดียว จำเลยหาได้สมัครใจแยกกันอยู่กับโจทก์แต่อย่างใดไม่ ดังนั้น จำเลยจึงไม่ได้ละทิ้งร้างโจทก์เกินกว่าหนึ่งปี อันเป็นเหตุให้โจทก์ฟ้องหย่าจำเลยได้ตามมาตรา 1516(4) ซึ่งการไม่ให้โจทก์หย่าขาดจากจำเลยนี้ก็ไม่ได้ขัดแย้งกับข้อยุติเรื่องค่าอุปการะเลี้ยงดู กรณีจึงไม่มีเหตุหย่าตามมาตรา 1516(4)
           สิทธิในการได้รับค่าอุปการะเลี้ยงดูเป็นสิทธิเฉพาะตัวของแต่ละบุคคลที่จะได้รับ