คำสั่งคำร้องศาลฎีกาที่ 617/2528

บทความวันที่ 3 ธ.ค. 2562, 16:59

มีผู้อ่านทั้งหมด 796 ครั้ง

การอุทธรณ์คำสั่งไม่ให้ประกันตัว

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
มาตรา 119 ทวิ  ในกรณีที่ศาลสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราว ผู้ร้องขอมีสิทธิยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งนั้นได้ ดังต่อไปนี้
            (1) คำสั่งของศาลชั้นต้น ให้อุทธรณ์ไปยังศาลอุทธรณ์
            (2) คำสั่งของศาลอุทธรณ์ ให้อุทธรณ์ไปยังศาลฎีกา
ให้ศาลชั้นต้นที่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่งรีบส่งคำร้องดังกล่าวพร้อมด้วยสำนวนความ หรือสำเนาสำนวนความเท่าที่จำเป็นไปยังศาลอุทธรณ์หรือศาลฎีกา แล้วแต่กรณี เพื่อพิจารณา และมีคำสั่งโดยเร็ว
คำสั่งของศาลอุทธรณ์ที่ไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวยืนตามศาลชั้นต้นให้เป็นที่สุด แต่ทั้งนี้ ไม่ตัดสิทธิที่จะยื่นคำร้องให้ปล่อยชั่วคราวใหม่

คำสั่งคำร้องศาลฎีกาที่อ้างอิง
1. คำสั่งคำร้องศาลฎีกาที่ 617/2528
             จำเลยยื่นคำร้องขอปล่อยตัวชั่วคราวชั้นอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งไม่อนุญาต จำเลยเป็นผู้ร้องขอตาม ป.วิ.อ.มาตรา 119 ทวิ  ทนายจำเลยจึงมีอำนาจยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของศาลอุทธรณ์ได้ การยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งตามกฎหมายดังกล่าวไม่ตกอยู่ภายใต้บังคับแห่ง ป.วิ.อ.มาตรา 198 และมาตรา 216  (ที่จะต้องยื่นภายในกำหนด 1 เดือน)  ทนายจำเลยจึงมีสิทธิยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของศาลอุทธรณ์ต่อศาลฎีกาได้

2. คำสั่งคำร้องศาลฎีกาที่ 285/2530
             จำเลยยื่นคำร้องขอให้ปล่อยจำเลยชั่วคราวระหว่างอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งในวันเดียวกันว่า รอไว้สั่งเมื่อยื่นอุทธรณ์  ต่อมาศาลชั้นต้นมีคำสั่งในคำร้องขอให้ปล่อยตัวชั่วคราวฉบับดังกล่าว ว่า "ส่งศาลอุทธรณ์เพื่อพิจารณา เช่นนี้ถือได้ว่า ศาลชั้นต้นไม่เคยมีคำสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยตัวชั่วคราวระหว่างอุทธรณ์ เมื่อศาลอุทธรณ์มีคำสั่งตามคำร้องดังกล่าว ไม่อนุญาตให้ปล่อยตัวจำเลยชั่วคราวระหว่างอุทธรณ์จึงมิใช่คำสั่งยืนตามคำสั่งศาลชั้นต้น จำเลยจึงมีสิทธิอุทธรณ์คำสั่งนั้นต่อศาลฎีกาได้ ตามมาตรา 119 (2) แห่งป.วิ.อ. มาตรา 119(2)