ดิฉันมีความสงสัยว่า.....คือดิฉันทำงานบ.เอกชนแห่งหนึ่ง เกี่ยวกับอาหาร

บทความวันที่ 31 พ.ค. 2553, 00:00

มีผู้อ่านทั้งหมด 49519 ครั้ง

เวลาพักกับเวลาเบรกของพนักงาน

           ดิฉันมีความสงสัยว่า.....คือดิฉันทำงานบ.เอกชนแห่งหนึ่ง เกี่ยวกับอาหาร ดิฉันทำงานตำแหน่งพนักงานควบคุมคุณภาพ  ดิฉันทำงานเป็นกะ เปลี่ยนกะอาทิตย์ละครั้ง  ถ้าเข้ากะกลางวันจะทำงานตั้งแต่ เวลา 08.15-18.00 น.  และถ้ากะกลางคืน เวลา 19.15-05.00 น. มีเวลาพักเบรก คือช่วงพักเที่ยง และ เวลา15.00-15.15 น.  ถ้ากะกลางคืน เวลาพัก ช่วงเที่ยงคืน และ  03.00-03.15 น.
          1.ดิฉันสงสัยว่าบ.ให้ทำงานเกินวันละ 8 ชั่วโมงหรือไม่ และเวลาพักเบรก 15 นาที บ.ให้เวลาเราพัก  หรือว่ามันเป็นเวลาที่เราต้องใช้เวลาของตัวเองพักเพื่อให้เครื่องจักรของ บ.ได้พักกันแน่
          2.บ.นี้มีวันหยุดให้พนักงาน 2 วันคือวันเสาร์-อาทิตย์ แต่ว่าดิฉันไม่ได้หยุดเลย เพราะงานในส่วนที่ดิฉันรับผิดชอบต้องมา ถ้าหากงานมีปัญหาก็ต้องควบคุมได้ ดิฉันต้องมาทุกวันเลยประมาณ 3 เดือนแล้ว เพราะถ้าหยุดวันเสาร์-อาทิตย์ หรือมาทำไม่ได้ ก็จะโดนว่า  ว่าไม่มีความรับผิดชอบ อาจจะถูกตัดสวัสดิการด้านอื่นที่ควรได้รับจากนายจ้างได้  ซึ่งค่าแรงทำงานวันหยุดทั้งเสาร์-อาทิตย์ ดิฉันคิดว่าดิฉันได้ค่าจ้างวันหยุดเพียงแรงเดียว และถ้าวันหยุดประจำปีมาทำงานก็ได้ค่าจ้างเป็นเงินเดือน+เงินทำงานวันหยุด1แรง คือว่าดิฉันได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน (แล้วบุคคลบอกว่าค่าแรงวันเสาร์-อาทิตย์ +เงินเดือนก็เป็นสองแรง)  แต่เด็กรายวันจะได้สองแรงจริงๆๆ คือถ้าเด็กรายวันได้ค่าแรงวันละ100 บาท วันอาทิตย์ก็ได้สองแรง คือได้ 200 บาท
          ดิฉันสงสัยว่าดิฉันได้รับความเป็นธรรมจากนายจ้างหรือไม่ ในเรื่องเวลาพัก และค่าจ้างในวันหยุด  นายจ้างให้ค่าจ้างแบบนี้นายจ้างทำถูกหรือไม่
                                                                 
คำแนะนำทนายคลายทุกข์
          กรณีตามปัญหาของท่านในฐานะที่เป็นพนักงานหรือลูกจ้างของบริษัทเอกชนผลิตอาหาร  ซึ่งเป็นนายจ้าง  ย่อมเป็นเรื่องการโต้แย้งสิทธิและหน้าที่ตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541  ซึ่งเป็นบทบัญญัติอันเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน  ในอันที่จะให้ความคุ้มครองแก่บุคคลซึ่งเป็นพนักงานหรือลูกจ้าง  ซึ่งมีฐานะทางเศรษฐกิจที่ด้อยกว่าบริษัท หรือนายจ้าง  และเป็นมาตรฐานขั้นต่ำที่กฎหมายคุ้มครองแรงงานได้กำหนดให้นายจ้างต้องปฏิบัติต่อลูกจ้าง  ดั่งที่ พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541  ได้บัญญัติกำหนดไว้
         1)  ในเรื่องกำหนดเวลาพัก
          ตามกฎหมายคุ้มครองแรงงาน  ได้กำหนดให้ในวันที่ทำการทำงาน  ให้นายจ้างจัดให้ลูกจ้างมีเวลาพักระหว่างการทำงานวันหนึ่งไม่น้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง  หลังจากที่ลูกจ้างทำงานมาแล้วไม่เกิน 5 ชั่วโมงติดต่อกัน  นายจ้างและลูกจ้างอาจตกลงกันล่วงหน้า  ให้มีเวลาพักครั้งหนึ่งน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง  ตามความใน มาตรา 27 แห่ง พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541  ดังนั้น  การที่ท่านได้มีเวลาพักโดยที่ทางบริษัทนายจ้างได้จัดให่ท่านมีเวลาพักเบรควันหนึ่งเพียง 15 นาที  ซึ่งเป็นกำหนดเวลาพักวันหนึ่งที่บริษัทได้กำหนดให้  ไม่ถึง 1 ชั่วโมง  ตามที่กฎหมายกำหนดและเป็นกรณีที่บริษัทไม่ได้ปฏิบัติต่อลูกจ้างให้ถูกต้องตามกฎหมาย  ท่านย่อมมีสิทธิเรียกร้องให้บริษัทปฏิบัติให้ถูกต้องตามกฎหมาย  โดยการกำหนดเวลาให้ท่านมีเวลาพักระหว่างการทำงานวันหนึ่งไม่น้อยกว่า 1 ชั่วโมง  หลังจากที่ท่านทำงานแล้วไม่เกิน 5 ชั่วโมงติดต่อกัน
         2)  เรื่องค่าจ้างในวันหยุด
         หากท่านได้ทำงานในวันหยุดเสาร์, อาทิตย์  ซึ่งเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์  และทำงานในวันหยุดพักผ่อนประจำปี  โดยที่นายจ้างได้ให้ท่านทำงานในวันหยุดดังกล่าว  ตามกฎหมายคุ้มครองแรงงานได้กำหนดให้บริษัทนายจ้างต้องจ่ายค่าทำงานในวันหยุดดังกล่าวให้แก่ท่านซึ่งเป็นลูกจ้างที่มีสิทธิได้รับค่าจ้างในวันหยุด คือ ลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน  ในอัตราที่เพิ่มขึ้นจากค่าจ้างอีกไม่น้อยกว่าหนึ่งเท่าของอัตราค่าจ้างต่อชั่วโมงในวันทำงานตามจำนวนชั่วโมงทีทำตามความใน พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 62
          อนึ่ง  ด้วยเหตุผลตามหลักกฎหมายดังกล่าวข้างต้น  จึงทำให้ท่านได้รับค่าทำงานในวันหยุดดังกล่าวที่น้อยกว่ากรณีที่เป็นลูกจ้างซึ่งไม่มีสิทธิได้รับค่าจ้างในวันหยุด คือ ลูกจ้างที่ได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน  ซึ่งกฎหมายได้กำหนดให้นายจ้างจ่ายค่าทำงานในวันหยุดให้แก่ลูกจ้างนั้น  ในอัตราไม่น้อยกว่าสองเท่าของอัตราค่าจ้างชั่วโมงในวันทำงานตามจำนวนชั่วโมงที่ทำ

ตัวบทกฎหมายอ้างอิง
พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541
มาตรา 27 ในวันที่มีการทำงาน ให้นายจ้างจัดให้ลูกจ้างมีเวลาพักระหว่างการทำงานวันหนึ่งไม่น้อยกว่าหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่ลูกจ้างทำงานมาแล้วไม่เกินห้าชั่วโมงติดต่อกัน นายจ้างและลูกจ้างอาจตกลงกันล่วงหน้าให้มีเวลาพักครั้งหนึ่งน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมงได้ แต่เมื่อรวมกันแล้ววันหนึ่งต้องไม่น้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง
ในกรณีที่นายจ้างและลูกจ้างตกลงกันกำหนดเวลาพักระหว่างการทำงานตามวรรคหนึ่งเป็นอย่างอื่น ถ้าข้อตกลงนั้นเป็นประโยชน์แก่ลูกจ้าง ให้ข้อตกลงนั้นใช้บังคับได้
เวลาพักระหว่างการทำงานไม่ให้นับรวมเป็นเวลาทำงาน เว้นแต่เวลาพักที่รวมกันแล้วในวันหนึ่งเกินสองชั่วโมง ให้นับเวลาที่เกินสองชั่วโมงนั้นเป็นเวลาทำงานปกติ
ในกรณีที่มีการทำงานล่วงเวลาต่อจากเวลาทำงานปกติไม่น้อยกว่าสองชั่วโมง นายจ้างต้องจัดให้ลูกจ้างมีเวลาพักไม่น้อยกว่ายี่สิบนาทีก่อนที่ลูกจ้างเริ่มทำงานล่วงเวลา
ความในวรรคหนึ่งและวรรคสี่มิให้ใช้บังคับแก่กรณีที่ลูกจ้างทำงานที่มีลักษณะ หรือสภาพของงานต้องทำติดต่อกันไปโดยได้รับความยินยอมจากลูกจ้างหรือเป็นงานฉุกเฉิน

มาตรา 62 ในกรณีที่นายจ้างให้ลูกจ้างทำงานในวันหยุดตามมาตรา 28 มาตรา 29 หรือมาตรา 30 ให้นายจ้างจ่ายค่าทำงานในวันหยุดให้แก่ลูกจ้างในอัตรา ดังต่อไปนี้
(1) สำหรับลูกจ้างซึ่งมีสิทธิได้รับค่าจ้างในวันหยุด ให้จ่ายเพิ่มขึ้นจากค่าจ้างอีกไม่น้อยกว่าหนึ่งเท่าของอัตราค่าจ้างต่อชั่วโมงในวันทำงานตามจำนวนชั่วโมงที่ทำหรือไม่น้อยกว่าหนึ่งเท่าของอัตราค่าจ้างต่อหน่วยในวันทำงานตามจำนวนผลงานที่ทำได้สำหรับลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างตามผลงานโดยคำนวณเป็นหน่วย
(2) สำหรับลูกจ้างซึ่งไม่มีสิทธิได้รับค่าจ้างในวันหยุด ให้จ่ายไม่น้อยกว่าสองเท่าของอัตราค่าจ้างต่อชั่วโมงในวันทำงานตามจำนวนชั่วโมงที่ทำ หรือไม่น้อยกว่าสองเท่าของอัตราค่าจ้างต่อหน่วยในวันทำงานตามจำนวนผลงานที่ทำได้สำหรับลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างตามผลงานโดยคำนวณเป็นหน่วย