ผัวชอบขู่ฆ่าเมีย เมียระแวงผัวนอนหลับเมียเลยยิงตาย ศาลฎีกาบอกว่าไม่ใช่การป้องกันและไม่ใช่บันดาลโทสะ จำเลยรับสารภาพ ศาลฎีกาจำคุก 7 ปีเศษ ขู่เมียต้องระวัง
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 170/2565
ผู้ตายขู่ว่าจะฆ่าจำเลยมาเป็นเวลานาน 2 ถึง 3 ปี แต่ไม่เคยนำอาวุธไปจ่อหรือเล็งจำเลย ขณะจำเลยใช้อาวุธปืนยิงผู้ตาย ผู้ตายอยู่ในอาการมึนเมาสุราและหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย การที่จำเลยใช้อาวุธปืนยิงผู้ตาย เป็นเรื่องที่จำเลยคิดเอาเองว่า หากผู้ตายตื่นขึ้นมาผู้ตายจะต้องฆ่าจำเลยกับบุตร ทั้งที่ยังไม่มีพฤติการณ์ใดที่จะส่อว่าผู้ตายจะใช้อาวุธปืนยิงจำเลยกับบุตร ถือว่ายังไม่มีภยันตรายที่จำเลยจะต้องป้องกัน การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกัน การกระทำของจำเลยไม่เป็นการป้องกันเกินกว่ากรณีจำต้องกระทำเพื่อป้องกัน
จำเลยกับผู้ตายมีปากเสียงทะเลาะกันเป็นประจำและผู้ตายเคยขู่ว่าจะฆ่าจำเลยกับบุตรและฆ่าตัวตายตามมาแล้วหลายครั้ง ก่อนเกิดเหตุจำเลยกับผู้ตายมีปากเสียงกันอีก ผู้ตายกล่าวหาว่าจำเลยพูดคุยกับชายอื่น ทั้งขู่ว่าจะฆ่าจำเลยกับบุตรและฆ่าตัวตายตาม จึงเป็นเรื่องสามีภริยาทะเลาะกันตามปกติที่เคยเป็นมา เมื่อจำเลยกับผู้ตายกลับถึงบ้านที่เกิดเหตุแล้ว ผู้ตายก็นอนหลับไป โดยไม่ปรากฎพฤติการณ์อย่างใดที่บ่งชี้ว่าผู้ตายะกระทำตามคำขู่หรือมีการข่มเหงจำเลยอีก การที่จำเลยใช้อาวุธปืนยิงผู้ตายถึงแก่ความตาย จึงมิใช่การกระทำความผิดโดยบันดาลโทสะ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 72
คดีที่มีการสืบพยานโจทก์ประกอบคำรับสารภาพของจำเลยให้ข้อหาฆ่าผู้อื่น แล้วข้อเท็จจริงไม่ปรากฎว่าอาวุธปืนเป็นอาวุธปืนมีเครื่องหมายทะเบียนหรือไม่ ศาลชั้นต้นจึงรับฟังพยานหลักฐานเป็นคุณแก่จำเลยว่า เป็นอาวุธปืนที่มีเครื่องหมายทะเบียนของผู้อื่น จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิด ดอกไม้เพลิง และสิ่งเทียมอาวุธปืน พ.ศ.2490 มาตรา 7, 72 วรรคสาม เป็นปัญหาเรื่องดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐาน ศาลอุทธรณ์ภาค 2 ไม่ชอบที่จะหยิบยกปัญหาดังกล่าวขึ้นวินิจฉัยเองว่า เมื่อจำเลยให้การรับสารภาพ ข้อเท็จจริงต้องรับฟังตามคำฟ้องว่าอาวุธปืนนั้นเป็นอาวุธปืนที่ไม่มีเครื่องหมายและพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิด ดอกไม้เพลิง และสิ่งเทียมอาวุธปืน พ.ศ.2490 มาตรา 7 , 72 วรรคหนึ่ง อันเป็นการไม่ชอบ
#ปรึกษาคดี โทร.02-9485700, 081-6161425, 081-8217470, 081-6252161
#ทนายคลายทุกข์ #บันดาลโทสะ #คำให้การรับสารภาพ