ความคิดเห็นที่ 1

ผู้ค้ำประกัน

  ก็มีกฎหมายที่เป็นคุณ   คือไม่ให้ผู้ค้ำประกันต้องรับผิดเช่นลูกหนี้ร่วม  คือรับผิดเฉพาะที่ระบุไว้ในสัญญาฯ  .....ถ้าไม่ศาล ก็มีการพิจารณาคดีโดยการขาดขาดนัดได้  (พิจารณาคดีลับหลัง) ผลก็คือศาลก็คงให้รับผิดตามที่ถูกฟ้อง  และส่งหมายบังคับมาให้จำเลยใช้หนี้ ตามคำพิพากษา  ถ้าไม่ใช้หนี้ ก็คงมีการบังคับคดีตามมา  คือการติดตามยึดทรัพย์ของลูกหนี้ไปขายทอดลาดเพื่อใช้หนี้ตามคำพิพากษา  ถ้าไม่มีทรัพย์สินให้ยึดฯ  ก็ไม่มีความผิดใดๆ  แต่เจ้าหนี้สามารถติดตามทวงถามได้ 10  ปี นับแต่วันมีคำพิพากษา  แต่ในความเป็นจริง  เจ้าหนี้คงไม่ติดตามยาวนานถึงปานนั้น

    เรื่องอายัดเงินเดือนคงอายัดไม่ได้  เพราะกฎหมายให้อายัดได้ ในส่วนที่เกินสองหมื่นบาท ตาม ป.วิแพ่ง ม.302(1) คำนวณดูเงินเดือนของผู้ถามแล้ว คงไม่เกินสองหมื่นบาท   คงไม่ถูกอายัด  แต่ก็ต้องฟังดุลยพินิจของศาลอีกที  ถ้าถูกอายัด คงต้องร้องศาล  เพราะมีกฎหมายที่เป็นคุณห้ามไว้ชัดเจน...

  การปิดบัญชีเงินฝากน่าจะไม่ความผิด ตาม ปอ.ม.350 (ฐานโกงเจ้าหนี้)  และเป็นความผิดยอมความกันได้  เจ้าหนี้ ไม่น่าจะต้องมาเสียเวลาในดำเนินคดี ในข้อหาแบบนี้  เพราะน่าจะไม่คุ้ม...

    แต่ถ้าสามารถผ่อนใช้หนี้ได้  ก็ควรทำ...เพราะถือว่าเป็นสุจริตชน มีความรับผิดชอบต่อสังคม เมื่อเป็นหนี้ต้องชดใช้  เมื่อชดใช้แล้วก็สามารถไปไล่เบี้ย  จากลูกหนี้ ที่เราค้ำประกันได้ (ถ้าเขามีทรัพย์สินให้เรียกร้องได้) ถ้าอยากทราบว่า ต้องใช้หนี้เท่าไร  ก็สามารถไปขอคัดสำเนาคำพิพากษาที่ศาลได้ ค่าธรรมเนียมเพียงเล็กน้อย.. ด้วยความปรารถนาดี ครับ

โดยคุณ มโนธรรม เจษฎาสาธุชน 4 พ.ย. 2566, 10:45