ความคิดเห็นที่ 1

การหย่า

  ตามกฎหมายของไทย   คือประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา  1520  การหย่าโดยความยินยอม ให้สามีภริยาทำการตกลงเป็นหนังสือว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้ใช้อำนาจปกครองบุตร   ถ้ามิได้ตกลงกันหรือตกลงกันไม่ได้ให้ศาลเป็นผู้ชี้ขาด

       อ่านดูก็คงทราบความหมายได้ชัดเจน ไม่ต้องไปตีความอะไรกันอีก...เบื้องต้นก็ต้องใช้การเจรจาตกลงกันดูก่อน

      ปพพ. ม.1520  วรรคสอง  ก็ระบุในเรื่องว่าใครที่สมควรจะมีอำนาจปกครองบุตร ในกรณีตกลงกันไม่ได้...กฎหมายก็ไม่ได้เขียนอะไรไว้ยืดยาว  เพียงระบุไว้สั้นๆ คือ "ให้ศาลคำนึงถึงความผาสุกและประโยชน์ของบุตรนั้นเป็นสำคัญ"  เขียนไว้สั้นๆ  แต่มีนัยแอบแฝงไว้มากมาย   กรณีมิอาจตกลงกันได้   ฝ่ายที่ต้องการมีอำนาจปกครองบุตร (คือนำบุตรไปเลี้ยงดูได้เอง)ต้องแสดงให้ศาลเห็นว่า ตนมีความสามารถในการเลี้ยงดูบุตร  ให้ได้รับความผาสุกมากกว่าอีกฝ่าย และบุตรที่ตนเลี้ยงดู บุตรได้รับประโยชน์ยิ่งกว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นผู้เลี้ยงดู   ดังนั้นแต่ละฝ่าย  ต้องแสดงถึงฐานะความเป็นอยู่ที่มั่นคง  รายได้ต่อเดือนต่อปีที่สูงมากพอจะให้บุตรได้รับความผาสุก และบุตรได้รับประโยชน์สูงสุด ถ้าไม่ยอมรามือกัน  หรือไม่ยอมลดราราวาศอกต่อกัน คงต้องต่อสู้กันยาวนาน ต้องใช้เงินใช้เวลาไม่น้อย  และถ้าในต่างประเทศค่าใช้จ่ายคงสูงขึ้นหลายเท่าตัว....ทางออกที่ดีที่สุด คือการเจรจากัน   ถ้าไร้หนทางที่จะตกลงกันได้  ก็มีทางเลือกที่ขอแนะนำ 2 ทางคือ  ทางแรก ยอมกัดฟันทนอยู่ต่อไป  เพื่อลูก...หรือ ถ้าสถานการณ์ในครอบครัวสุดจะทนทานไหว ก็ต้องตัดใจลาลูกๆกลับเมืองไทย รอจนกว่าลูกๆอายุบรรลุนิติภาวะ  ลูกๆสามารถตัดสินใจได้เองว่า จะไปอยู่กับฝ่ายพ่อหรือแม่....ทางออกของศาลไทยมักใช้วิธีพบกันครึ่งทาง คือให้บิดามารดา ใช้อำนาจปกครองร่วมกัน  ให้อยู่กับพ่อแม่ ในระยะเวลาที่เท่าเทียมกัน  ถ้าคุณสามารถุหาที่อยู่ที่เป็นหลักแหล่งได้มั่นคงในต่างแดน  ก็จะใช้แนวทางนี้ก็ได้....ปัญหาของคุณใหญ่หลวงนัก  เป็นเรื่องในครอบครัว  ยากที่จะแก้ไขให้ลุล่วงไปได้ในเวลาอันสั้น  คงต้องใช้ว่า อดทนๆๆๆๆ  เป็นที่ตั้ง  ด้วยความปรารถนาดี ครับ

โดยคุณ มโนธรรม เจษฎาสาธุชน 13 มี.ค. 2566, 17:17