เช้าตรู่วันนึงมีเสียงโทรศัพท์เข้ามา “ สวัสดีคะนักสืบกุ้งหรือเปล่าคะ”

บทความวันที่ 24 ก.ค. 2555, 00:00

มีผู้อ่านทั้งหมด 9284 ครั้ง

เขตปลอดเมียหลวง

            เช้าตรู่วันนึงมีเสียงโทรศัพท์เข้ามา “ สวัสดีคะนักสืบกุ้งหรือเปล่าคะ” “ใช่คะ” กำลังฝันดีอยู่เชียว แหม่!ก็เพิ่งกลับมานอนตอนตีสาม งัวเงียนิดหน่อย  แต่..งานเข้า ก็ต้องปรับเป็นเสียงใสทันทีแหล่ะ เสียงตามสายบอกว่าได้รับคำแนะนำจากเพื่อนให้โทรมาปรึกษา เพราะมีปัญหาครอบครัวกับสามีมานาน  เธอใช้เวลาสนทนากับดิฉันเกือบชั่วโมง เล่าพฤติกรรมสามี ปรับทุกข์ด้วย  “ขอโทษด้วยนะคะที่โทรมาแต่เช้า ตอนนี้สามียังไม่กลับคะ เขาจะกลับเช้าทุกวัน ถามก็บอกว่าไปนอนบ้านเพื่อน กินเหล้า นั่งคุยกัน เช้ามาก็ทำงานไปส่งของ น้ำก็ไม่อาบ แต่ถามมากไม่ได้ เขาตะคอกใส” เธอบอก  “เพื่อนที่ไหนวะ มันจะให้นอนทุกวัน” (ดิฉันคิดในใจ เอ๊ะ หรือว่าเป็นเกย์)  เธอเล่าต่ออีกว่า พฤติกรรมเป็นแบบนี้มานานเป็นปี พยายามติดตามพฤติกรรมเองแล้วแต่ตามไม่ได้เพราะเขาเป็นคนขับรถเร็วมาก  ท้อมาก..ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เขาก็ช่วยไม่ได้ ก็แนะนำให้โทรมาหานักสืบกุ้ง นี่แหล่ะคะ  ช่วยพี่หน่อยนะคะ

            เธอและสามีอาชีพเป็นพ่อค้าแม่ค้าขายส่งผัก ผลไม้ รายใหญ่พอควร อยู่ที่ตลาดสี่มุมเมือง นักสืบกุ้งรับภารกิจนี้ เตรียมปฏิบัติ แต่ไว้พรุ่งนี้นะ วันนี้ขอนอนต่ออีกหน่อย

            วันแรกของการทำงาน ก็ได้เรื่องซะแล้ว  เธอโทรบอกดิฉันว่า “สามีบอกว่าปวดเมื่อยเดี๋ยวจะออกไปนวดที่หลังตลาด”  ไม่ทันวางสายเห็นรถของเป้าหมายโผล่มาพอดี “เห็นแล้ว..แค่นี้ก่อนนะ” ดิฉันพร้อมทีมงานรีบตามทันที เป้าหมายขับรถเลี้ยวไป เลี้ยวมาในตลาดไปโผล่ด้านหลังตลาด จอดรถริมถนน มีหญิงสาวผมยาว ตัดหน้าม้าเต่อ ตาตี่ ผิวขาวจดซีด ยังกะไข่ต้ม  ลักษณะไม่ใช่คนไทย   ขึ้นรถนั่งด้านคู่กับคนขับ   ออกจากตลาดมุ่งหน้าไปทางถนนใหญ่ จอดหน้าร้านนวดแผนโบราณ และทั้งสองก็เข้าไปด้านใน ดิฉันโทรรายงานผู้ว่าจ้าง เล่าตามเหตุการณ์ที่เห็น เธอบอกว่า “อีนี่มันเป็นคนจีน พูดไทยได้นิดหน่อย  เคยเป็นลูกจ้างขายผักข้างร้านนี่แหล่ะ มันหายไปพักหนึ่งแล้ว นึกแล้วเชียว...ตอนนี้มันอยู่กันที่ไหน”  “ร้านนวดริมถนนใหญ่หน้าตลาดคะ”  “พี่จะเข้าไปหามันเอาลูกสาวไปด้วย” “อ้าว! พี่เดี๋ยวแผนแตกนะ อย่าเพิ่งดีกว่ามั้ย ไว้ได้หลักฐานจะๆ ก่อน” “พี่จะไปหามันไม่ทำอะไรหรอก” พูดอย่างไรไม่ฟัง ตามใจ นักสืบก็จะทำงานยากละซิ เขาคงตัวระวังแน่

เวลาผ่านไปไม่นาน เห็นผู้ว่าจ้างนั่งแท็กซี่มาพร้อมกับลูกสาววัย 15 ปี เดินเข้าไปในร้านนวด  2 นาทีผ่านมา เป้าหมายเดินตามเมียออกจาก เห็นฉุดงอนง้ออะไรกันอยู่   สามีคงจะแก้ตัวเป็นจ้าละหวั่น  นักสืบก็ต้องเก็บตัวก่อน  ผัวเมียยืนคุยกัน 5 นาที เมียก็นั่งแท็กซี่กลับพร้อมลูกสาว  หน้าที่ของนักสืบยังไม่หมด ต้องตามดูต่อว่าเป้าหมายจะไปไหน เวลาผ่านไป 1 ชม. เป้าหมายพร้อมหญิงสาวหน้าหมวย ออกจากร้านนวด เดินไปขึ้นรถ ท่าทางน้องหมวยก็งอนเหมือนกัน  เป้าหมายไปส่งน้องหมวยลงหน้าอพารท์เม้นท์ หลังตลาดแล้วขับรถออกไปทันที  น้องหมวยก็เดินสะบัดตูด เดินเข้าอพาร์ทเม้นท์ ดิฉันรีบให้ทีมงานลงจากรถและวิ่งไปในลิฟท์  “ไปด้วยๆ..ลืมของข้างบน”  (ไม่มีคีย์การ์ดและอยากรู้ห้องของน้องหมวย) น้องทีมงานลงชั้นเดียวกับน้องหมวย  แต่ไม่กล้าเดินตามไป น้องทีมงานเล่าว่า มองไปไหนก็มีแต่กล้องวงจรปิด จึงเดินไปอีกทางไม่กล้าหันมามองหล่อนเลยแกล้งค้นหากุญแจในกระเป๋า ได้ยินเสียงน้องหมวยปิดประตูดังปั้ง (อารมณ์เสีย)  เห็นลูกน้องลงมาเดินขึ้นรถ ดิฉันรีบถามทันที” เฮ้! เป็นไงมั่ง เห็นมั้ยเข้าห้องไหน” “ไม่เห็นครับพี่” “อ้าว แล้วมึง ทำอะไรอยู่ว๊ะ”   “ผมไม่กล้ามอง เพราะกล้องวงจรปิดมันเยอะ แต่ผมได้ยินเสียงประตูดังปั้งมาจากห้อง 410/22 นะพี่ ชั้น 4  “เธอรู้ได้ไง” “ก็ผมใช้ประสาทสัมผัสครับพี่”  “บ้าไปแล้วนักสืบชั้น”  ขำไม่ออกเลยเจอทีมงานใช้ประสาทสัมผัส งงคะ!  ดิฉันคิดต่อไปว่าจะใช้แผนไหนดี จึงเข้าไปหาข้อมูลกับเจ้าหน้าที่สอบถามราคาห้องพัก มีทั้งรายเดือนและรายวันด้วย  (ดีเลย) ดิฉันก็รีบจองห้องพักทันทีเลย เพราะต้องหาข้อมูลต่อ ยังไม่เชื่อประสาทสัมผัสของลูกน้อง ราคารายวันห้องละ 500 บาท “จอง 2 ห้องคะ”  คนละห้องกับทีมงาน ไปอยู่คนละชั้นแล้วกัน จะได้หาข้อมูลได้  พักผ่อนก่อนดีกว่าร้อนมาทั้งวัน วันนี้หล่อนคงไม่ออกแล้วหล่ะ  ประมาณ 6 โมงเย็น กำลังจะเคลิ้มอยู่เชียว มีเสียงดังเอ๊ะอะโวยวายมาจากข้างล่าง “ มึงลงทั้งสองคนเลย  มึงจะลงมาหรือไม่ลง  กูอยากเห็นจริงๆ เลย อีพวกเมียน้อยเอาของคนอื่นเขามาใช้ ถ้ามึงไม่ลงมากูจะทุบมึงเดี๋ยวนี้แหล่ะ มึงคิดว่ากูไม่กล้าเหรอ ”  ดิฉันรีบลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น  อ๋อ ! เมียหลวงมาตามผัว แต่ไม่ใช่เคสของดิฉันหรอก แต่ก็แอบดูต่อ เธอยังตะโกนด่าต่อ “แหม่..มึงใช้รถป้ายแดงเลยนะ อย่าคิดว่ากูไม่กล้าเหรอเงินของกูหายไป พวกมึงนี่เอง  พูดไปเธอเอาหินที่เตรียมมาทุบรถ กระจกพังไปสองข้าง เธอยังไม่พอไปเอามอไซค์ของเมียน้อยมาทุบต่อ ด่าไปกระทืบไป   รถพังไป 2 คัน เมียน้อยไม่ลงมา เห็นเธอขี่จักยานกลับเข้าไปในตลาด  ไม่นานเห็นเมียน้อยลงมาที่รถ และพูดว่า “มึงแน่จริงทำไมไม่ทำต่อหน้ากูวะ ใครอยู่แถวนี้เห็นเหตุการณ์ จะเอาเป็นพยานให้หมดเลย”  “อ้าวก็เห็นเมียหลวงตะโกนอยู่ให้ลงมา แต่หล่อนไม่ลง เธอก็เลยจัดการพังรถซะสองคัน ดิฉันรีบเดินกลับขึ้นห้องเลย  เวลาผ่านไปประมาณ 22.30 น. ดูละครจบแล้วกำลังจะนอน  ได้ยินเสียงดังมาจากข้างล่างอีก “ ตะโกนให้ผัวลงมา และยามก็กันหญิงคนหนึ่งไม่ให้เข้า เพราะเป็นที่ส่วนบุคคล  ต้องให้เจ้าของห้องลงมารับ แต่เธอคนนี้บอกว่าจะมาตามผัว ผัวมาติดเมียน้อยที่นี่”  วันนี้ 3 เคยเคสแล้วนะ  มาอยู่ยังไม่ข้ามคืนเลยนะเนี่ย  อยากจะเรียกว่า “ตึกเมียน้อย” จริงๆเลย   พอแล้วเรื่องชาวบ้านนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านั่งเฝ้าเป้าหมายอีก

            ตื่นแต่เช้าออกไปหาอะไรกินก่อน เตรียมพลังไว้ก่อน นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้านล่าง มาแล้วๆ โทรบอกทีมงาน รถเป้าหมายมาจอดหน้าอพาร์ทเม้นท์ น้องหมวยเดินออกมาขึ้นรถและขับออกไปทันที  เป้าหมายพาน้องหมวยไปกินโจ๊กในตลาด  ซื้อของแล้วก็กลับมาส่งหน้าอพาร์ทเม้นท์ ยังไม่มีช๊อตเด็ด  คราวนี้ดิฉันเดินตามน้องหมวยขึ้นไปที่ห้อง “เอ๋อ จริงของมัน ห้อง 410/22 จริงด้วย”  ประสาทสัมผัสใช้ได้จริงด้วย  ทั้งวันไม่เห็นน้องหมวยลงมาเลยเก็บตัวอยู่ข้างบน เราต้องนอนอีกหนึ่งคืนจนกว่าจะได้หลักฐาน ตื่นเช้ามาดิฉันก็ต้องลงมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์เช่นเดิม  เห็นรถคันนี้คุ้นๆเข้ามาจอดที่ลานจอด และเดินถือข้าวกล่อง กดลิฟท์ขึ้นไปชั้น 4 เป้าหมายแน่นอน ดิฉันโทรรายงานผู้ว่าจ้าง เธอบอกว่าจะมา ให้ดิฉันบอกทาง “อยู่หลังตลาดคะพี่ นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาก็ได้ถึงแล้วโทรบอกแล้วกันนะ เพราะขึ้นไม่ได้”  ดิฉันขึ้นไปเก็บตัวที่ห้องก่อน  เวลาผ่านไป 30 นาที ไม่เห็นผู้ว่าจ้างโทรมาหาเลย ชะโงกลงไปข้างล่าง เห็นผู้ว่าจ้างคุยกับเป้าหมายน้องหมวยอยู่ด้วย ได้ยินว่า “ผัวพิ มาหะนู๋เอนะ” หล่อนพูดไทยไม่ค่อยได้ คงเถียงสู้เมียหลวงไม่ได้   เธอกลับไปพร้อมผัว อีกไม่นานมีโทรศัพท์แปลกโทรเข้าเครื่องดิฉัน  “ถามว่า เหมี่ยวเหรอ นี่พี่โตเองนะ” เปล่าคะ ไม่รู้จัก”  “อย่ามาทำโง่เลย ยุ่งเรื่องชาวบ้านมันดีนักหรือ ซะใจมากใช่มัย  เดี๋ยวเจอกัน” ดิฉันงง มารู้ความจริงว่าเมียเมมเบอร์ดิฉันไว้ในเครื่องใช้ชื่อเหมี่ยว อ้างว่าเพื่อนชื่อเหมี่ยวขายผักหลังตลาด  หลังจากนั้นดิฉันโดนเป้าหมายโทรกวนอีกหลายวัน  เพราะเข้าใจว่าเป็นเหมี่ยวหลังตลาดสี่มุมเมือง

            คนเราต้องการความสุขสบายในบนความทุกข์ของคนอื่น  โดยลืมไปว่า หากเกิดเกิดขึ้นกับตัวเองบ้างจะเป็นอย่างไร  จะมีความเจ็บปวดแค่ไหน...