คดีฟ้องแบ่งกรรมสิทธิ์รวมระหว่างสามีภรรยาที่อยู่กินกันโดยไม่ได้จดทะเบียนสมรส

บทความวันที่ 31 มี.ค. 2563, 15:42

มีผู้อ่านทั้งหมด 1297 ครั้ง

หย่าโดยความยินยอม เรียกค่าเลี้ยงชีพไม่ได้

             คดีฟ้องแบ่งกรรมสิทธิ์รวมระหว่างสามีภรรยาที่อยู่กินกันโดยไม่ได้จดทะเบียนสมรส ไม่มีประเด็นเรื่องฟ้องหย่า จึงฟังไม่ได้ว่าการหย่าเป็นความผิดของฝ่ายใด จึงไม่เข้าหลักเกณฑ์ตามกฎหมายที่จะเรียกค่าเลี้ยงชีพได้

คำพิพากษาฎีกาที่ 475/2561
               แม้ที่ดินพิพาทได้มาระหว่างโจทก์และจำเลยอยู่กินฉันสามีภริยาแต่โจทก์จำเลยต่างทำมาหาได้แยกกัน จำเลยนำเงินรายได้จากการขายก๋วยเตี๋ยวของจำเลยไม่ซื้อที่ดินพิพาทโดยโจทก์ไม่ได้ลงทุนร่วมแรงทำมาหาได้หรือมีส่วนร่วมหรือช่วยเหลือ ที่ดินพิพาทจึงเป็นกรรมสิทธิ์ของจำเลย โจทก์หามีกรรมสิทธิ์รวมด้วยไม่
 โจทก์จำเลยตกลงทำสัญญาประนีประนอมยอมความกันระหว่างพิจารณาของศาลโดยความยินยอมของทั้งสองฝ่าย คดีไม่มีประเด็นฟ้องหย่าต่อศาล และไม่มีกรณีที่จะถือได้ว่าเหตุแห่งการหย่าเป็นความผิดของฝ่ายใด ไม่เข้าหลักเกณฑ์ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1526 เมื่อมิได้ตกลงกันไว้ในเรื่องค่าเลี้ยงชีพ ย่อมไม่มีเหตุตามกฎหมายที่จะมาเรียกค่าเลี้ยงชีพกันได้

ตัวบทกฎหมายอ้างอิง
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
มาตรา 1526  ในคดีหย่า ถ้าเหตุแห่งการหย่าเป็นความผิดของคู่สมรสฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแต่ฝ่ายเดียว และการหย่านั้นจะทำให้อีกฝ่ายหนึ่งยากจนลง เพราะไม่มีรายได้พอจากทรัพย์สินหรือจากการงานตามที่เคยทำอยู่ระหว่างสมรส อีกฝ่ายหนึ่งนั้นจะขอให้ฝ่ายที่ต้องรับผิดจ่ายค่าเลี้ยงชีพให้ได้ ค่าเลี้ยงชีพนี้ศาลอาจให้เพียงใดหรือไม่ให้ก็ได้ โดยคำนึงถึงความสามารถของผู้ให้และฐานะของผู้รับและให้นำบทบัญญัติมาตรา 1598/39 มาตรา 1598/40 และมาตรา 1598/41 มาใช้บังคับโดยอนุโลม
สิทธิเรียกร้องค่าเลี้ยงชีพเป็นอันสิ้นสุด ถ้ามิได้ฟ้องหรือฟ้องแย้งในคดีหย่านั้น