ยอมแต่งงาน แต่ไม่ยอมร่วมหลับนอนด้วย ทรัพย์ที่มอบให้ขอคืนไม่ได้
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 592/2540
โจทก์ตกลงแต่งงานกับจำเลยที่ 3 โดยวิธีผูกข้อมือแสดงว่าโจทก์และจำเลยที่3 มิได้มีเจตนาจะทำการสมรสโดยจดทะเบียนสมรสตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา1457ดังนั้นทรัพย์สินที่โจทก์มอบให้จำเลยทั้งสองจึงไม่ใช่ของหมั้นเพราะไม่ใช่ทรัพย์สินที่โจทก์มอบให้จำเลยทั้งสามเพื่อเป็นหลักฐานการหมั้นและประกันว่าจะสมรสกับจำเลยที่3 และไม่ใช่สินสอดเพราะไม่ใช่ทรัพย์สินที่โจทก์ให้แก่จำเลยที่1และที่2 บิดามารดาของจำเลยที่3 เพื่อตอบแทนการที่จำเลยที่3 ยอมสมรสตามมาตรา1437 โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกคืน การที่จำเลยที่3 ไม่ยอมให้โจทก์ร่วมหลับนอนนั้นเป็นสิทธิของจำเลยที่3 เพราะการสมรสระหว่างโจทก์และจำเลยที่3 จะทำได้ต่อเมื่อจำเลยที่3ยินยอมเป็นสามีภริยากับโจทก์ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา1457 การที่จำเลยที่3 ไม่ยินยอมหลับนอนกับโจทก์ไม่เป็นการละเมิดต่อโจทก์หรือผิดสัญญาหมั้น โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกค่าทดแทนหรือค่าเสียหายจากจำเลยทั้งสามตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา1439และมาตรา1440