อันเป็นผลให้เจ้าหนี้ไม่มีสิทธิที่จะฟ้องร้องในระหว่างที่ตกลงให้ผ่อนเวลาแล้ว

บทความวันที่ 23 ส.ค. 2560, 10:26

มีผู้อ่านทั้งหมด 3548 ครั้ง

การผ่อนเวลาชำระค่างวดคดีเช่าซื้อ 

             การผ่อนเวลาชำระค่างวดคดีเช่าซื้อ อันเป็นผลให้เจ้าหนี้ไม่มีสิทธิที่จะฟ้องร้องในระหว่างที่ตกลงให้ผ่อนเวลาแล้ว  ถ้าลูกหนี้ซึ่งเป็นผู้เช่าซื้อผ่อนชำระหนี้ไม่ได้และไปตกลงกับไฟแนนซ์ขอขยายเวลาในการชำระหนี้ออกไปอันเป็นการผ่อนเวลาจะต้องเป็นกรณีที่หนี้นั้นมีกำหนดและชำระหนี้แน่นอนและลูกหนี้แล้วเจ้าหนี้ตกลงร่วมกันที่จะขยายเวลาชำระหนี้จึงจะเป็นการผ่อนเวลา ส่งผลให้เจ้าหนี้ใช้สิทธิฟ้องร้องดำเนินคดี ในช่วงที่ อนุญาตให้ผ่อนเวลาไม่ได้
อ้างอิงคำพิพากษาฎีกาที่ 1049/2512 ประชุมใหญ่

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1049/2512
            คำว่าพ่อค้าตามความหมายแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 165(1) ต้องถือตามความรู้สึกของประชาชนธรรมดาทั่วๆ ไป เข้าใจกัน คือหมายถึงบุคคลที่ประกอบการค้าโดยทำการซื้อสินค้ามาแล้วขายไปเป็นปกติธุระ ไม่หมายความถึงผู้ประกอบการค้า ซึ่งไม่ได้ทำการซื้อและขายสินค้า ธนาคารพาณิชย์ซึ่งประกอบกิจการตามพระราชบัญญัติการธนาคารพาณิชย์ ไม่ใช่พ่อค้าตามความหมายแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 165(1) จึงไม่อยู่ในบังคับอายุความ 2 ปีตามบทมาตราดังกล่าว
            โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำสัญญาค้ำประกันตามสำเนาเอกสารท้ายฟ้องจำเลยให้การรับว่า ลงชื่อเป็นผู้ค้ำประกันตามสำเนาเอกสารท้ายฟ้องจริง แต่ต่อสู้ว่าลงชื่อในฐานะกรรมการกระทำการแทนบริษัทนิติบุคคล ไม่มีเจตนาค้ำประกันเป็นส่วนตัว ตามคำให้การจำเลยถือได้ว่า จำเลยรับว่าได้ทำสัญญาค้ำประกันจริง แม้สัญญาค้ำประกันนั้นจะมิได้ปิดอากรแสตมป์ ซึ่งตามประมวลรัษฎากรห้ามรับฟังเป็นพยานหลักฐานในคดีแพ่ง คดีก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยสัญญาค้ำประกันเป็นพยานหลักฐาน เพราะมีประเด็นแต่เพียงว่าจำเลยได้ทำสัญญาค้ำประกันเป็นส่วนตัวหรือไม่
            การผ่อนเวลาชำระหนี้ให้แก่ลูกหนี้ซึ่งทำให้ผู้ค้ำประกันหลุดพ้นจากความรับผิดนั้น จะต้องมีการตกลงผ่อนเวลากันแน่นอนและมีผลว่า ในระหว่างผ่อนเวลานั้นเจ้าหนี้จะใช้สิทธิเรียกร้องหรือฟ้องร้องมิได้ หากเพียงแต่เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระ เจ้าหนี้ไม่ได้เรียกร้องให้ลูกหนี้ชำระหนี้ยังถือไม่ได้ว่า เป็นการผ่อนเวลาให้แก่ลูกหนี้ เพราะเจ้าหนี้อาจใช้สิทธิเรียกร้องเมื่อไรก็ได้
             การที่หนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว เจ้าหนี้ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมานานโดยมิได้เรียกร้องให้ลูกหนี้ชำระหนี้นั้น เป็นสิทธิของเจ้าหนี้โดยชอบ มิใช่เป็นการกระทำละเมิดต่อผู้ค้ำประกัน (ข้อกฎหมายตามวรรคแรกวินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 11/2512)