เมื่อประมาณต้นเดือนมีนาคม มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาหานักสืบกุ้ง

บทความวันที่ 24 พ.ค. 2555, 00:00

มีผู้อ่านทั้งหมด 8587 ครั้ง

---

หมอดู..หมอเดา

 

              เมื่อประมาณต้นเดือนมีนาคม  มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาหานักสืบกุ้ง บอกว่าได้รับการแนะนำจากสำนักงานกฎหมายอินเตอร์ลอว์แห่งหนึ่ง เขาแนะนำชื่อ.. “ผมมีงานให้คุณกุ้งช่วย วันพรุ่งนี้บ่ายสามโมงเจอผมที่ล๊อบบี้โรงแรม*****นะครับ”  ดิฉันเปิดสมุดนัดดู คิวว่างพอดี “โอเค คะ”  

ดิฉันไปตามนัด เมื่อไปถึงก็โทรศัพท์บอกว่านั่งรอตรงจุดไหน ไม่เกิน 5 นาที หนุ่มปลายสายก็เดินเข้ามา โอ้โห้! ยังกับพระเอกหนังจีนเลย สูงขาว หน้าตาดูดีมีฐานะ ทักทายกันนิดหน่อยเขาก็เอารูปถ่ายของเป้าหมายพร้อมข้อมูลให้ดิฉัน โดยบอกแค่ว่า ต้องการทราบพฤติกรรมรายวันของผู้หญิงคนหนึ่งที่อ้างว่าเป็นลูกหนี้    ดิฉันไม่ซักถามมากเนื่องจากคนที่แนะนำมาเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ไว้ใจได้   ดูจากภาพถ่าย เธออายุไม่เกิน 30 ปี  หน้าตาสวยน่ารัก ผิวขาว รูปร่างดี    ดิฉันได้รับข้อมูลแล้ว ก็เริ่มวางแผนปฎิบัติภารกิจทันที

วันแรกของการทำงานเคสนี้ ดิฉันพร้อมลูกทีม ไปยังอาคารสูงแห่งหนึ่งย่านสาธร ซึ่งเป็นสถานที่เป้าหมายทำงานอยู่  หญิงคนนี้  มีนามสมมุติว่า “แอ้” ซึ่งเธอทำงานเป็นพนักงานการตลาดของบริษัทมหาชนแห่งนี้   สิ่งที่ผู้ว่าจ้างย้ำนักย้ำหนาว่า  ช่วยดูด้วยว่า  เวลาเธอกลับบ้านเธอแวะหาใครหรือเปล่า และเจอใครบ้างมั้ย  เอ๊ะ! เป็นลูกหนี้แล้วห้ามติดต่อใครด้วยเหรอ  “ดิฉันคิดในใจ” การเฝ้าเป้าหมายเคสนี้เป็นการทำงานที่ยากพอสมควร อาคารที่เป้าหมายทำงาน ห้ามบุคคลภายนอกนำรถเข้าไปจอด ยกเว้นติดต่อเรื่องงาน  “ไม่เป็นไร” มอเตอร์ไซค์เราก็มี    เราขับรถยนต์ขึ้นลานจอดทำทีว่ามาติดต่อ ขับวนดูรถของเป้าหมาย “นั่นไง  เสียงน้องทีมงานตะโกนบอกเบา...พี่ๆ มีที่ว่างด้วย” โอกาสดีของเราแล้วที่มีที่ว่าง 1 คัน “เสียบเลยพี่”  จอดรถเสร็จ  ดับเครื่องยนต์  มุดอยู่ในรถ   ทำเหมือนไม่มีคนอยู่  ห้ามส่งเสียง อยู่ให้เงียบที่สุด   ห้ามกิน ห้ามฉี่  ห้ามทุกอย่าง  ไม่งั้น  ญาติจะมาหาเราแน่ (รปภ.)   แต่ไม่มีปัญหาสำหรับนักสืบมืออาชีพอย่างเรา(ชิวๆ) ทุกอย่างเตรียมพร้อม อาหารการกิน  กระป๋องสำหรับฉี่ แต่สำหรับฉี่อย่างเดียวนะจ๊ะ    เฝ้ารอเธออยู่ที่ลานจอดรถรอจนประมาณห้าโมงเศษๆ ได้เวลาเธอเลิกงานแล้ว  แต่ยังไม่เห็นลงมา   เวลาประมาณหกโมงเย็นเห็นหญิงคนหนึ่งเดินมาที่ลานจอด ยืนโทรศัพท์อยู่ หน้าตาลักษณะคล้ายแอ้  เอ่อดูดีสวยกว่าในรูปอีก เราจ้องมองเธอ ดูเธอว่าจะไปรถคันไหน คุยโทรศัพท์เสร็จ ปิ้นๆ ดังซ้ายขวา  เสียงรีโมทรถดัง มีคนเดินมาอีก กดรีโมทพร้อมกันเลย เป็นหญิงสาวสวยเหมือนกัน คนไหนเนี๊ย  “นั่นไงคนแรกที่มายืนโทรศัพท์” เธอเดินไปขึ้นรถโตโยต้า สีแดง ทะเบียน xx-0000 ตามข้อมูล   เธอขับรถออกจากลานจอด ผ่านป้อมยาม รปภ. เธอมีบัตรสแกนเข้า-ออก   อ้าว  แล้วเราละ  เรายื่นบัตรจอดรถให้พนักงาน  “พี่ไม่มีคูปองเหรอครับ  มาบริษัทไหนครับ จะขึ้นไปประทับตราก่อนมั้ยครับ”   “ขอโทษคะ พอดีลืมให้เค้าประทับให้ ค่าจอดรถเท่าไหร่คะ” “ ขึ้นไปประทับตราดีกว่ามั้ยครับ”  “ไม่ค่ะ”  “ค่าจอด 500 บาทครับ”   โอ้ย!!! ตายกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง  เธอไปถึงแล้ว (คิดในใจอยากจะฆ่ามันให้ตายจิงๆ ไอ้ยามบ้า) ไม่ลงไม่รอแล้วกระโดนออกจากรถทันที วิ่งๆ ไปกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ของน้องทีมงาน...  ปล่อยให้นุชคุยกับ รปภ.ไปก่อนละกัน  “ แชมป์ๆๆ  ไปเลยด่วน โน่นเห็นตูดรถสีแดงนั่นมั้ย  “ครับพี่” ไปเร้วๆ “ไม่มีหมวกกันน๊อคนะพี่” “เอ่อ..ไปเถอะตูรับผิดชอบเอง เดี๋ยวเป้าหายก็หาย..หรอก”  จับดีๆ นะเพ่  แป๊นๆๆ แชมป์ออกตัวอย่างแรง เกือบหงายหลังแล้วมั้ยล่ะเรา เสียชื่อนักสืบกุ้งซะแล้ว   “ เร็วๆ  โน่นๆ เห็นตูดรถสีแดงๆ กำลังจะข้ามสะพานกรุงเทพแล้ว แชมป์ขับตามเราบอก

อ้าว!  ทำไมมอร์ไซต์คันอื่นมันไม่ขึ้นมาละ วันนี้ทำไมถนนมันโล่งอยากนี้ว่ะ   มีเสียงปีบแตรไล่หลังเรา คู้ณๆ คุณ เค้าห้ามมอร์ไซค์ขึ้นสะพานนะ ทำไงอ่ะ ขึ้นมาแล้ว    ไหนๆ ก็ไหนแล้ว  พ่อมาตามมั้ยเนี๊ย  (ตำรวจ)    เบรคๆ  ทันรถเป้าหมายแล้ว “จอดๆ ซิ แอบถ่ายรูปหน่อยรถติดไฟแดง”  “เดี๋ยวพี่โทรบอกนุชก่อนนะ...นุชเป็นไงบ้าง”  เสียงนุชอ่อยตอบมาตามสายโทรศัพท์ “เอ่อพี่เนี๊ย ยังอยู่ที่ป้อมยามอยู่เลย  เขากำลังออกใบเสร็จรับเงินค่าจอดให้”  “อะไรกันนะ”  “มันใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเลยหรอ ตอนนี้เป้าหมายอยู่ฝั่งธนแล้วนะ ตามมาด่วน รถติดไฟแดงตรงสี่แยกเนี๊ย....”

เหตุการณ์ผ่านหลายวัน พฤติกรรมเธอไม่มีอะไรตื่นเต้น ไปทำงานกลับที่พัก บางวันแวะช๊อปปิ้งที่ห้าง ตามประสาวัยรุ่น  เดินซื้อกระเป๋า เครื่องสำอาง กินข้าว  คนเดียวไม่เคยเจอใครเลย ดูเหงา เศร้าๆ ลักษณะคล้ายคนอกหัก  ลองเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอหน่อยซิ  คุยอะไรนักหนาเห็นโทรศัพท์แนบหูตลอดเวลาเลย (ระวังหูจะบูดนะ)  ได้ยินว่า “ทำบุญๆ อะไรนี่แหล่ะ”  ๆ   “เอ๊ะ หรือว่าเธอจะอกหักจริงๆ” (ดิฉันคิดวิจารณ์อยู่ในใจ) คุยโทรศัพท์เสร็จเธอเดินไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต  เดินเลือกซื้อขนมคบเคี้ยวเต็มรถเข็นเลย โฮ้โห!  ซื้อเยอะเชียว ไปให้ใครเนี้ย  เอ๊ะหรือว่ามีลูกแล้ว ในข้อมูลไม่เห็นบอกไว้เลย  “หรือว่ากลัวน้ำท่วม” อิอิ

สงสัยจะตุนไว้ก่อน” (คิดจนปวดหัว) “มันจะไปไหนต่อมั้ยเนี่ยะ” จ่ายเงินเสร็จเธอเข็นของไปใส่รถ ขับกลับที่พัก   พรุ่งนี้วันหยุดสงสัยจะนอนยาว  “วันนี้ดึกแล้วเรากลับก่อนดีกว่าเน๊าะ  พรุ่งนี้เรามาแต่เช้าๆ”

                วันนี้ฝนตกแต่เช้าเลย..สงสัยเธอคงนอนยังไม่ตื่น!  เฮ้ยๆ โตโยต้าสีแดง ทะเบียนxx-0000 โผล่ออกมาแล้ว  ”แหม่. เข็มขัดสั้นนะพี่” อะไรของนุช “คาดไม่ถึงไงพี่” บ้า! อย่ามัวแต่คุยเลย โน่นไปโน่นแล้ว จะไปไหนของเค้านะแต่เช้า เธอขับรถไปตามถนนเรื่อยๆ เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาไปตามซอย  เอ๊ะนั่นป้าย “ บ้านเด็กตาบอดพิการซ้ำซ้อน” เธอนำรถเข้าไปจอดด้านใน เปิดท้ายเอาของออกมา “อ๋อ ขนม นม ที่ซื้อเมื่อคืนไง เธอเอาทำบุญที่นี่เอง”    เดี๋ยวเราจอดรถรอที่นี่แหล่ะ   “มาทำบุญกับเด็กพิการหรือคะ” เจ้าหน้าที่เดินมาที่เราและสอบถาม “ค่ะ  มาหาข้อมูลก่อนค่ะ”  “เชิญด้านในเลยนะคะ” เสียงเจ้าหน้าที่พูดเชิญชวน   หลังที่ทำบุญกับเด็กพิการเสร็จแล้ว เธอขับรถออกถนนใหญ่ คราวนี้ไปไกลเลย เธอมาที่วัดไร่ขิง พุทธมณฑลสาย 5   เข้าไปทำบุญไหว้พระ และเดินเข้าไปที่กุฏิหลวงตาสาย ซึ่งหลวงตามีชื่อเสียงในด้านดูดวง สะเดาะเคราะห์  “เฮ้ย!  เธอถูกทวงหนี้จนขี้หดตดหายเลยเหรอ”  ถึงขนาดต้องมาดูดวงเลย อะไรนะพี่ “ก็ไม่รู้สิ คนจ้างเขาบอกว่าเธอเป็นลูกหนี้”   “พี่เชื่อเขาเหรอ”  ช่างเถอะนะเรื่องส่วนตัว เขาคงไม่อยากให้เรารู้มาก เราทำตามหน้าที่ แล้วก็รายงานไปตามจริงนี่แหล่ะ   แปลกนะคนเรา  มีปัญหาวิ่งหาแต่หมอดู..... หมอดู   เหมือนเธอคนนี้..เธออาจจะมีปัญหาทางด้านจิตใจ ที่บอกใครไม่ได้ .. อย่างน้อยก็เป็นที่พึ่งทางใจอย่างหนึ่ง

                หมอดู..ก็คู่หมอเดา  เพราะในสังคมเราก็มีทั้งคนดี..คนไม่ดี   จริงบ้าง  ไม่จริงบ้าง มีปัญหาควรปรึกษาผู้รู้  ทุกปัญหาที่ทางออกคะ